علی حسین‌پور، مدیرعامل شرکت صنایع چوب و کاغذ مازندران در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، با اشاره به درخواست هیات مدیره صنایع چوب و کاغذ مازندران برای خروج از ماده ۱۴۱ عنوان کرد: در این زمینه سهامداران شرکت، بانک ملی، مجموعه شستا و صندوق بازنشستگی آتیه صبا مساعدت لازم را مبنی بر افزایش سرمایه ۴۸۰۰ میلیارد ریالی داشتند تا سرمایه شرکت از ۴۵۰ میلیارد ریال به ۵۰۰ میلیارد ریال برسد.

وی افزود: این موضوع موجب می‌شود که پنج برابر زیان انباشته ما از چرخه خارج شود و این مساله مستلزم آن است که برخی فرایندها انجام شود تا اقدامات لازم را هم‌زمان با سال رونق تولید انجام دهیم.

 حسین‌پور با بیان اینکه امیدواریم با این اقدام از بحران ورشکستگی خارج شویم، درباره تزریق این مبلغ به کارخانه گفت: افزایش سرمایه از محل تجدید ارزیابی دارایی و مطالبات حال شده سهامداران و طلب‌ها است و قرار نیست تزریق نقدینگی داشته باشیم؛ بلکه افزایش سرمایه خواهیم داشت.

وی تاکید کرد: امیدواریم با این افزایش سرمایه و استفاده از تسهیلات بانکی، سرمایه در گردش برای خریداری مواد اولیه و دیگر موضوعات را افزایش دهیم تا بتوانیم قدم‌های مثبت‌تری را برای تولید در این کارخانه برداریم.

حسین‌پور با بیان اینکه امیدواریم با افزایش سرمایه ظرفیت تولید خود را دو برابر کنیم، ادامه داد: اکنون در کارخانه به‌دلیل کمبود مواد اولیه با ۴۰درصد ظرفیت تولید خود کار می‌کنیم.

وی همچنین درباره تامین مواد اولیه مورد نیاز کارخانه توضیح داد: بخش عمده مواد اولیه ما چوب‌ باغ‌ها و درختان صنوبر زراعت شده از طریق کشاورزان در داخل کشور است که در این زمینه با محدودیت روبه‌رو هستیم.

 حسین‌پور همچنین درباره واردات مواد مورد نیاز این مجموعه گفت: امکان واردات برای ما میسر نیست به انضام اینکه برای واردات نیازمند حمایت‌های لازم هستیم، از سوی دیگر دستیابی به چوب بدون پوست هزینه‌هایی به همراه دارد که این هزینه‌ها برای تولیدکننده در داخل کشور صرفه اقتصادی ندارد.

وی با اشاره به امکان تولید کاغذ چاپ و تحریر و روزنامه در این کارخانه عنوان کرد: ما توان تولید یک سوم کاغذ چاپ و تحریر در داخل کشور را داریم که با توجه به طرح تنفس جنگل امکان استفاده از درختان شکسته و افتاده میسر نیست.

حسین‌پور همچنین با انتقاد از محدودیت‌های واردات مواد اولیه، تاکید کرد: فعلا به چوب‌های باغ‌ها روی آورده‌ایم؛ ولی چوب‌های باغی در داخل کشور محدودیت دارند و هر زمانی که بتوان چوب باغی را جمع‌آوری کرده و به حجم انبوه رساند،‌ خط تولید راه می‌افتد و محصول به بازار عرضه می‌شود.

به گفته وی، اگر روند و وضعیت ثابتی برای تامین چوب باغ‌ها باشد که دسترسی به این چوب ادامه‌دار باشد تولید ما بهینه‌تر خواهد شد و به ظرفیت اصلی کارخانه می‌رسیم.